WĘŻE POŻARNICZE

Węże pożarnicze służą do podawania wody lub wodnych roztworów i innych środków gaśniczych od źródła ich czerpania do miejsca pożaru. Pierwsze węże wyprodukowano w 1558 r. w Augsburgu. Jako materiał do produkcji zastosowano skórę. Węże te były szyte lub nitowane. Jako pioniera produkcji węży uważa się dzisiaj holenderskiego malarza Jana Van Heyde. On to jako komendant miejscowej straży pożarnej w Amsterdamie wyprodukował w roku 1672 pierwsze węże z włókna żaglowego. Wiek XVIII to okres poszukiwań i prób. O dzisiejszym kształcie węży zadecydował wyrób J.C. Becka z Lipsk, który po raz pierwszy utkał wąż pożarniczy z przędzy. Pod koniec XVIII wieku wielu tkaczy lnu i powroźników zajmowało się tkaniem węży sposobem rzemieślniczym.

Pierwsze węże wykonano bez szwów w połowie XIX w Saksonii z inspiracji księcia Karola Augusta z Weimaru. Natomiast pierwsze węże gumowe zaprezentowano niemal 80 lat później w Dzień Niemieckiej Straży Pożarnej w Lipsku. Rozwój techniki, a zwłaszcza chemii dawał możliwości produkcji węży z tworzyw sztucznych. Początkowo próbowano wykonywać węzy przez lanie pod ciśnieniem chlorku poliwinylu z przekładką lub bez niej. Praktyka jednak wykazała, że węże te nie nadają się do pożarnictwa. Najbardziej nadają do tego celu włókna "Perlonu", "Tarlenu" i "Nylonu". W Polsce uruchomiona została produkcja węży z tworzyw poliamidowych tzw. Węży stylonowych. Obecnie produkuje się taśmy wężowe na węże pożarnicze o obwodzie zamkniętym w kształcie cylindra. Jest to wyrób włókienniczy do którego następnie wprowadza się wykładzinę z tworzywa plastycznego PCV i łączy na stałe.

Klasyfikacja węży ze względu na konstrukcję:

Węże wykładzinowe - są wężami o ściankach (oplotach) z przędzy naturalnej lub sztucznej (albo ich mieszaniny) wyłożonych dla uszczelnienia i zmniejszenia oporów przepływów wykładziną z gumy lub innego tworzywa plastycznego.

Węże wykładzinowe z okładziną - są to węże o ściankach tkanych z przędzy naturalnej lub sztucznej nasiąkliwej, z wykładzina gumową lub z innego tworzywa plastycznego. Na zewnątrz pokryte są okładziną gumową lub inną substancją plastyczną.

Węże parciane - charakteryzują się ściankami tkanymi z przędzy naturalnej, nasiąkliwej, która to po spęcznieniu pod działaniem cieczy zapewnia ich szczelność.

W zależności od przeznaczenia rozróżnia się typy węży:

• H - dla hydrantów
• W - do motopomp i autopomp.

Rozróżniamy następujące rodzaje węży tłocznych ze względu na średnicę wewnętrzną:

• Węże pożarnicze o średnicy wewnętrznej 25 mm - W 25
• Węże pożarnicze o średnicy wewnętrznej 52 mm - W 52
• Węże pożarnicze o średnicy wewnętrznej 75 mm - W 75
• Węże pożarnicze o średnicy wewnętrznej 110 mm -W 110

W zależności od wyposażenia w łączniki rozróżnia się odmiany węży:

• ŁA z łącznikami ze stopów aluminium
• ŁM z łącznikami ze stopów miedzi
• B bez łączników

Oploty węży powinny być wykonane z przędzy sporządzonej z włókien naturalnych (len, bawełna, konopie) lub sztucznych (poliestrowe przy zastosowaniu elany, terylenu, tergulu, torlenu, polimiteradowe przy zastosowaniu kopranu, nylonu, stylonu, fertlonu). Na naszym rynku krajowym są spotykane węże pożarnicze tłoczne torlenowe, stylonowe. O przydatności użytkowej danego włókna decyduje szereg czynników, które dają się podzielić wg: cienkości wyrobu, właściwości fizycznych, właściwości natury estetycznej, trwałości w użytkowaniu, właściwości specjalnych. Stopień grubości wyrobu osiągany z danego surowca należy postawić na jednym z pierwszych miejsc. Od stopnia grubości wyrobu zależy bowiem jego ciężar dla wyrobów obok lepkości podstawową rolę odgrywają właściwości fizyczne: przepuszczalność wody i pary wodnej, higroskopijność, odporność na wysoką temperaturę. Oprócz tego włókna muszą posiadać odpowiednie cechy, mające wpływ na przędność oraz cechy istotne z punktu widzenia technologii przerobu i zastosowania poszczególnych surowców. Obecnie do produkcji węży największe zastosowanie mają len, konopie, juta oraz niektóre włókna syntetyczne poliamidowe.

Taśma wężowa:

Taśma wężowa pod względem gęstości powinna być wykonana równomiernie na całej długości odcinka, bez zgrubień i zanieczyszczeń wpływających ujemnie na przyczepność wykładziny i szczelność węża. Powierzchnia powinna być czysta, bez wrobionych ciał obcych i starannie oczyszczona z końcówek nitek.

Taśmowanie węży:

Połączenie węża wielkości 110 i 25 z łącznikami powinno być wykonane przez otaśmowanie końców węża trzema sekcjami drutu, każda o liczbie zwojów wynoszącej odpowiednio:

• dla wielkości 110 co najmniej 4 zwoje
• dla wielkości 25 co najmniej 3 zwoje

Połączenie węża wielkości 75 i 52 z łącznikami powinno być wykonane przez otaśmowanie końców węża dwiema sekcjami drutu, każda o liczbie zwojów wynoszącej odpowiednio:

• dla wielkości 75 co najmniej 4 zwoje
• dla wielkości 52 co najmniej 3 zwoje

Taśmowanie każdego końca węża należy wykonać jednym odcinkiem drutu, przy stałym naciągu nawijając kolejne sekcje w kierunku korony łącznika. Zwoje drutów w sekcjach powinny leżeć obok siebie ściśle do siebie przylegając. Po wykonaniu ostatniej sekcji, taśmowanie należy zabezpieczyć przed rozluźnieniem. Nie dopuszcza się podczas taśmowania porywania tulei łączników i końców węża klejem oraz ich wywijania do środka i na zewnątrz. Dopuszcza się inne sposoby łączenia niż taśmowania drutem, równoważne co do wytrzymałości, trwałości i bezpieczeństwa.